Veel leeswerk, neem de tijd.

Maandag 4 februari 2013
Vandaag dan het eerste stagedagje. Beetje spannend was het wel. We zouden om 8 uur worden opgehaald maar eigenlijk konden we al wel weten dat het half 9 zou worden. Abri ‘de klusjesman’ haalt ons op en brengt ons naar de hospice morgen haalt hij nog voor een laatste keer op en dan weten we wel hoe we moeten lopen. Toen we aankwamen stond er een busje waar alle kinderen uit werden gehaald. In zo’n busjes stoppen ze wel rond de 20 kinderen. Het zijn een soort van Driel busjes om jullie een beeld te geven. We werden ontvangen door Chris onze stagebegeleider hij gaf ons nog even een duidelijk beeld hoe het hier is en wat we kunnen verwachten, ook Chris is lekker Afrikaans, rustig aan en alles komt wel goed. Toen we werden rondgeleid hebben we ook het schooltje al gezien. Heel mooi en nieuw. En de kindjes in hun mooie uniformen, leuk om te zien allemaal!

Uiteindelijk kwamen we bij de twee groepen, de baby’s en wat oudere kindjes vanaf anderhalf. Het eerste wat me opviel toen ik een kindje oppakte was dat ze zo enorm slap zijn. Echt niet te geloven! Ook is er een kindje bij wat echt enorm dun is en ziek. We mogen ook niet tegen de kindjes zetten dat ze hiv positief zijn of aids hebben. Nee de kindjes zijn ziek. Toch vonden ze het allemaal erg spannend en moesten nog erg aan ons wennen. Ik vind het ook moeilijk, we dragen dan wel shorten en handschoenen maar toch probeer je extra voorzichtig te zijn en wil je ook niet de indruk geven aan het kind dat je afstandelijk bent. Met een dubbel gevoel heb ik dan ook de hele dag rond gelopen. Wat me ook opviel is dat de kindjes hier ’s ochtends veel meer eten krijgen als in Nederland. Lynette vertelde ons ook later deze avond dat ze waarschijnlijk thuis bijna geen eten krijgen en sommige ook helemaal niets. En dat ze dus maandag ook echt hele erge honger hebben. De reden ook dat ze veel eten krijgen is omdat de medicijnen dan goed werken. Ook raar hoe ze dat doen want ze weten van sommige kindjes niet eens op ze wel echt ziek zijn maar toch krijgen ze medicijnen. Pas rond het middaguur gaan alle kinderen naar bed. De kleintjes in ledikantjes en de groten op matrassen op de grond.

Wij werden weer om 1uur opgehaald door Abri die ons voor de lunch naar Lynet bracht. Hij zei zelf nog iets heel moois wat ik zeker heb onthouden: ‘The kids are not only jumping to you, they are also jumping to your heart’. Rond kwart over 2 kwamen we weer aan op de hospice en toen was het zo half 4. De busjes kwamen en de kinderen rende naar de poorten toe. Het is raar hoe deze dag weer zo snel voor bij is gegaan. Toch moeten we alle drie enorm aan het weer wennen dus toen we om 4uur hier weer aan het zwembad lagen heb ik ook weer een flink uurtje geslapen. Heerlijk eigenlijk.

Dinsdag 5 Februari 2013
Om half negen vandaag werden we nog voor een laatste keer door Abri opgehaald. We waren er eerder dan de kinderen en hebben ze ontvangen. Het was gelukkig wat minder warm vandaag want er stond een zuid oosten wind, het zou dus goed gaan regenen vandaag. Eigenlijk wel lekker na zo’n heet dagje als gisteren. Er zijn me vandaag nog meer dingen opgevallen wat ze hier anders doen met kinderen dan bij ons. Ze gaan hier veel ‘ruiger’ om met elkaar, ik bedoel hier mee dat de kinderen vaak aan een arm worden opgetrokken, ze vinden dit ook helemaal niet erg. Ook zijn ze minder bang voor dingen, ze schrikken veel minder snel. Ook gaan ze ruiger met elkaar om, veel meer in gezichten slaan en krabben.

Toen ze binnen kwamen zijn de kinderen meteen aan tafel gezet, ze hebben wel meer dan een uur gezeten voordat ze te eten kregen. Nou dat moeten we in Nederland niet proberen of ze schreeuwen moord en brand. Na het wachten kregen ze een soort papje. We helpen vooral bij de allerkleinste omdat ze hier al vroeg zelf kunnen eten, zijn het ook de allerkleinste die op schoot moeten worden genomen en gevoerd worden. Na het eten gingen de kinderen van nul tot een jaar in bad. Hierbij hebben we geholpen. De kinderen gingen soms wel met z’n vieren tegelijk. Voordat ze in bad gingen liet de caremother ons zien hoe hoog het water in het bad moest. Dit was echt heel hoog, ik schrok ervan. Later begreep ik waarom. Alle kindjes zijn bang voor water, ze schreeuwen echt niet normaal hoe hard. Ik heb Kalhdeo in bad gedaan als tweede, de kleine boef zoals we hem noemen. En die schreeuwde de oren van m’n hoofd. Heel raar want hij vergaf me het meteen toen ik z’n haren ging wassen. Dat doen ze hier ook allemaal op een andere manier hier. Eerst wassen ze de kinderen met hun eigen ‘waslap’ daar staat hun naam op, en daar doen ze dettol zeep op. Daarna halen ze de kinderen uit bad en wikkelen ze deze in een handdoek. En houden ze het hoofd boven het bad en wassen ze de haren. De caremother vertelde mij dat ze dit deden omdat ze anders koorts zouden krijgen. Dat klonk een beetje raar maar misschien zijn de kinderen gewoon de kou van het water niet gewend. Na het wassen worden ze afgedroogd en ingesmeerd. Lekker fris weer, wel raar maar had nu toch minder moeite om ze te knuffelen. Toen alle kindjes in bad waren geweest heb ik ook nog even gekeken hoe het water er uit zag. Niet normaal hoeveel zand er in lag! Wat me ook opviel vandaag was dat de kinderen veel minder te eten kregen, je merkte ook dat ze echt minder honger hadden en maandag echt uitgehongerd waren. Het was ook veel rustiger de kinderen hebben meer geslapen.

Om 12.50 zijn we weer naar huis gelopen, toch nog wel een stukje denk gewoon dat we dat niet gewend zijn. We hebben wat gegeten en even weggedoezeld, toch wel vermoeiend deze dagen. Om 13.50 zijn we weer naar de hospice gegaan. De meeste kinderen waren al wakker en werden verschoond ik heb samen met Dayenne, de kinderen hun gezicht nog even schoongemaakt met doekjes want snottebellen hebben ze hier wel in het kwadraat. Daarna kregen ze buiten weer een boterham met pindakaas en een glas melk en kwam de taxi alweer. Judith heeft geteld en er gingen wel 23 kinderen in en dan ook nog eens 5 caremothers. Allemaal hutjemutje. De kinderen zijn steeds enthousiaster, en zwaaien geven hand kusjes het is zo lief om die snoetjes te zien. Ben eigenlijk heel benieuwd waar ze nu naar toe gaan dan en hoe hun thuis er uit ziet. In het tweede busje gingen zelfs 28 kinderen, dit waren ook de wat grotere kinderen van het schooltje. We zijn om half 4 naar huis gegaan, vandaag wat minder zonnige dus geen zwembadje maar lekker op bed even rusten.


Woensdag 6 Februari 2013
Vandaag weer een dag op de hospice waar we vroeger waren dan de kindjes. Judith en ik hebben geholpen met de grotere in bad doen. Dit vonden ze echt minder eng dan de kleintjes. Wel waren ze bang voor koud water op hun hoofd. Welk kind gaat daar nou niet van huilen als je in een warm bad zit. Dit moesten we doen van de caremothers, wij zelf vonden dit toch wel hard handig. De kinderen stonden namelijk in bad en wij moesten met een klein emmertje ijskoud water over hun hoofdje met shampoo gooien. Judith zei eigenlijk moeten we ze leren om met hun hoofdje te gaan hangen naar achter, zo als wij vroeger hebben geleerd. Maar dat zijn ze daar helemaal niet gewend. We merkten wel dat de wat oudere kinderen nog agressiever zijn. Moeilijk om te zien vind ik dit, het doet je wat wetende dat dit gewoon is omdat de kinderen geen aandacht of liefde krijgen. Na het wassen heb ik nog even op de baby’s gezeten. Leah, de vrouw die de medicijnen geeft aan de kinderen vertelde ons waarom en voor wat de medicijnen worden gegeven. Veel kinderen zijn besmet, eigenlijk allemaal. Dit betekent dat de HIV besmet zijn maar niet dat ze AIDS hebben, ze krijgen medicijnen om een betere weerstand te krijgen, om sneller te groeien en ook om andere infecties als tuberculose te voorkomen. Veel kinderen waren in mijn ogen nog niet echt zo ziek. Toch schrok ik ervan toen ze me vertelde wat een aantal kinderen al had mee gemaakt en veel geen ouders meer hadden. Oma’s zorgen voor de kinderen. Ze heeft nog veel meer verteld maar ik vind het moeilijk om dit makkelijk uit te typen. Ik merk wel dat het steeds meer met je gaat doen, en ben benieuwd hoe de kinderen thuis leven. Eigenlijk ben ik ook heel bang daarvoor want je gunt het niemand.

Na het dagje in de hospice zijn we terug gebracht door Abri omdat het in eens met bakken uit de hemel kwam en tegelijker tijd scheen de zon. Toch toen we 5 min thuis waren konden we weer heerlijk aan het zwembad liggen. Het is nog raar wat zo’n dag met je doet, want zodra ik op m’n handdoek lag was ik vertrokken en heb ik weer heerlijk geslapen. Om 7uur hebben we weer lekker gegeten en daarna veel gepraat met Lynette. Als Willie volgende week komt gaan we goed overleggen wat met het geld gaan doen. We hebben veel goede ideeën gekregen van Lynette en zodra we het zeker weten verschijnt het hier. We hebben veel gepraat en ik besef het steeds meer. Alle indrukken komen langzaam binnen en geven behalve kracht toch ook een beetje verdriet. Want zo als Lynette met tranen vanavond in haar ogen zei: `Geen een kind kiest hier voor’

Hier sluit ik voor deze keer m’n verslag mee af.

Liefs en tot snel!