Beseffen komt later pas
Blijf op de hoogte en volg Janneke
18 Maart 2013 | Zuid-Afrika, Viljoenskroon
18 maart 2013
Dat was me een dag. Niet te geloven zo’n veel indrukken en meegemaakt. Te beginnen bij de ochtend, ik zat Puseletsoe en Lerato eten te geven en naast me zat Judith wat uit te knippen voor het schooltje. Toen een caremother aan Judith vertelde even tussen neus en lippen door dat Lerato (het zieke meisje waar ik al eerder wat over heb verteld) was overleden. Ja echt waar tussen neus en lippen door er werd zo coulant mee omgegaan. Alsof het dus gewoon normaal was. En eigenlijk moeten die caremothers dat ook zo zien, je kunt je gewoon niet te veel hechten aan de kinderen. Het is moeilijk en ik heb ook moeten slikken maar je gaat door. Je kan de kinderen niet laten merken dat je verdriet hebt je moet hun de liefde kunnen bieden die je hebt. Na het eten geven ben ik met Judith even meegelopen naar het schooltje om foto’s te maken voor haar. Uiteindelijk moest ik even wat ophalen en stond ik daar met twee huilende kinderen aan m’n benen. Het brak m’n hart even wetende dat er zoveel niets thuis hebben. Terug in het begin van de middag heb ik veel gespeelt met de kindjes, wat geknipt er verder heel wat afgeknuffeld. Na dat we ’s middags geluncht hadden hebben we gelijk aan Chris afspraak gemaakt dat we de dag dat Judith’s ouders hier zijn ook naar het township willen. Ook hebben we afgesproken om zelf na half 4 naar het township te gaan en naar verschillende kindjes huizen te gaan. En wat een ervaring is dat.
Als eerst kwamen we aan bij Notombi en Kenegwe zijn wonen in huis bij de vrouw die ze geadopteerd heeft. De meisjes zijn afgestaan door hun ouders waarschijnlijk omdat de moeder overleden is maar kan ook zo zijn dat de ouders onverantwoordelijk zijn en veel drinken en geen vaste plek hebben om te wonen. Het huis was redelijk groot voor wat er allemaal in het township staat. Wel moesten ze een kleine kamer delen met 5 mensen en er zaten 2 kamers in om te slapen er was een fornuis, elektra en een wasmachine. De meisjes hadden het vergeleken met wat we later te zien hebben goed. We hebben heel wat rond gereden in het township en de precieze volgorde weet ik van kinderen ook niet meer, zo veel gezien en laten bezinken. Het is een wereld van verschil. Het huisje wat me het meeste aan deed was dat van Karabo Fokani. Het meisje heeft bij de geboorte te weinig lucht gehad, is het vermoeden en daardoor is ze geestelijk en fysiek verachter op haar leeftijdsgenootjes. Het huisje was werkelijk waar 7 m2 en had een bed een stoel en een paar kastjes. Voor water moesten ze heel ver lopen en ze hadden geen elektriciteit. Niet voor te stellen dat het zo kan zijn in deze wereld. Wat mijn vermoeden wel al was en me alleen maar gerust heeft gesteld was dat Puseletsoe het echt heel goed heeft. Door de weeks woont ze bij haar opa en oma en deze hebben echt een heel goed huis voor een township. Het is groot en heeft meerdere slaapkamers er werd eten gekookt toen wij daar waren. Ze was ook echt super blij om ons te zien en moest een beetje zeuren toen we weggingen. Het is zo’n schatje en ik zal echt moeite hebben als ik terug naar Nederland ga. In het weekend is ze bij haar moeder deze heeft dan vrij want ze werkt de hele week. Dit betekent dat de moeder waarschijnlijk ook geld heeft om eten voor haar te kopen. Het is raar en onbegrijpelijk om dit allemaal zo te zien.
We zijn nu al een paar uur terug hebben gegeten. Maar ik ben gesloopt. Snel douchen en slapen. Tot snel en ik zal van de week de rest van vorige week erop zetten, maar vond dit wat belangrijker om te melden.
Liefs en tot snel
Dat was me een dag. Niet te geloven zo’n veel indrukken en meegemaakt. Te beginnen bij de ochtend, ik zat Puseletsoe en Lerato eten te geven en naast me zat Judith wat uit te knippen voor het schooltje. Toen een caremother aan Judith vertelde even tussen neus en lippen door dat Lerato (het zieke meisje waar ik al eerder wat over heb verteld) was overleden. Ja echt waar tussen neus en lippen door er werd zo coulant mee omgegaan. Alsof het dus gewoon normaal was. En eigenlijk moeten die caremothers dat ook zo zien, je kunt je gewoon niet te veel hechten aan de kinderen. Het is moeilijk en ik heb ook moeten slikken maar je gaat door. Je kan de kinderen niet laten merken dat je verdriet hebt je moet hun de liefde kunnen bieden die je hebt. Na het eten geven ben ik met Judith even meegelopen naar het schooltje om foto’s te maken voor haar. Uiteindelijk moest ik even wat ophalen en stond ik daar met twee huilende kinderen aan m’n benen. Het brak m’n hart even wetende dat er zoveel niets thuis hebben. Terug in het begin van de middag heb ik veel gespeelt met de kindjes, wat geknipt er verder heel wat afgeknuffeld. Na dat we ’s middags geluncht hadden hebben we gelijk aan Chris afspraak gemaakt dat we de dag dat Judith’s ouders hier zijn ook naar het township willen. Ook hebben we afgesproken om zelf na half 4 naar het township te gaan en naar verschillende kindjes huizen te gaan. En wat een ervaring is dat.
Als eerst kwamen we aan bij Notombi en Kenegwe zijn wonen in huis bij de vrouw die ze geadopteerd heeft. De meisjes zijn afgestaan door hun ouders waarschijnlijk omdat de moeder overleden is maar kan ook zo zijn dat de ouders onverantwoordelijk zijn en veel drinken en geen vaste plek hebben om te wonen. Het huis was redelijk groot voor wat er allemaal in het township staat. Wel moesten ze een kleine kamer delen met 5 mensen en er zaten 2 kamers in om te slapen er was een fornuis, elektra en een wasmachine. De meisjes hadden het vergeleken met wat we later te zien hebben goed. We hebben heel wat rond gereden in het township en de precieze volgorde weet ik van kinderen ook niet meer, zo veel gezien en laten bezinken. Het is een wereld van verschil. Het huisje wat me het meeste aan deed was dat van Karabo Fokani. Het meisje heeft bij de geboorte te weinig lucht gehad, is het vermoeden en daardoor is ze geestelijk en fysiek verachter op haar leeftijdsgenootjes. Het huisje was werkelijk waar 7 m2 en had een bed een stoel en een paar kastjes. Voor water moesten ze heel ver lopen en ze hadden geen elektriciteit. Niet voor te stellen dat het zo kan zijn in deze wereld. Wat mijn vermoeden wel al was en me alleen maar gerust heeft gesteld was dat Puseletsoe het echt heel goed heeft. Door de weeks woont ze bij haar opa en oma en deze hebben echt een heel goed huis voor een township. Het is groot en heeft meerdere slaapkamers er werd eten gekookt toen wij daar waren. Ze was ook echt super blij om ons te zien en moest een beetje zeuren toen we weggingen. Het is zo’n schatje en ik zal echt moeite hebben als ik terug naar Nederland ga. In het weekend is ze bij haar moeder deze heeft dan vrij want ze werkt de hele week. Dit betekent dat de moeder waarschijnlijk ook geld heeft om eten voor haar te kopen. Het is raar en onbegrijpelijk om dit allemaal zo te zien.
We zijn nu al een paar uur terug hebben gegeten. Maar ik ben gesloopt. Snel douchen en slapen. Tot snel en ik zal van de week de rest van vorige week erop zetten, maar vond dit wat belangrijker om te melden.
Liefs en tot snel
-
18 Maart 2013 - 21:17
Mama:
Ach meis wat een emoties , leef het leven zoals het komt , ben trots op jezelf en geef dat wat je geven kunt . Liefde en genegenheid maar daar zal het bij jou niet aan ontbreken . Een dikke welterusten knuffel XXXXXXX Hou van je -
19 Maart 2013 - 02:15
Mariella:
Dag Janneke
Wat een mooie en ontroerende verhalen maak je mee. Zoals je moeder al schrijft. Je bent een kanjer en je mag trots zijn op wat je doet.
Groetjes
Mariella (oud collega van je moeder) -
20 Maart 2013 - 16:31
Rene Mouissie:
Hoi schat wat een verhaal! je doet het goed. Denk vaak aan je dike kus Papa. -
22 Maart 2013 - 21:41
Wies:
Hoi dames
Wat 'n ontroerend verhaal, ik krijg er kippenvel van.
Gelukkig zij er ook nog hele mooie dingen.
besef wel, deze ervaring nemen ze jullie nooit meer af.
dikke kus voo deze dappere meiden!
Groeten wies uit Gestel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
