Heftige week vol ervaringen

Maandag 15 April 2013
Half 8 geen tijd soms, ook al zal ik straks in Nederland weer om 6uur moeten opstaan om naar stage te gaan. Maar dit viel me zwaar, gelukkig wel weer wakker geworden met een heerlijk zonnetje in de lucht. Snel snel gehaast om naar de hospice te gaan. ’s Ochtends niets bijzonders gebeurt bij het ontbijt. Lekker cornflakes met melk en daarna alle kindjes laten spelen. We zijn snel begonnen aan het deeg en geprobeerd duidelijk te maken aan de keuken dat we koekjes wilde gaan bakken met de kindjes. De boter was nog bevroren dus hebben we deze even in het zonnetje gelegd, een grote emmer gepakt en daar in alles gemengd. Met een pollepel want een mixer is er natuurlijk niet. Doordat ik in de zon zat met die emmer en er iets meer water bij ging dat eigenlijk moest is er een prima deeg uitgekomen en meer dan genoeg voor de hele daycare om ieder een paar koekjes te maken. We hadden vormpjes meegenomen van Lynette. De tafel hebben we afgeplakt met plastic zodat we zeker wisten dat deze schoon was. Ook hebben we een emmer met water neer gezet waar de kinderen hun handen in konden wassen, met zeep en wij ze konden afdrogen. Alles hebben we lekker buiten gedaan in het zonnetje. Heeerlijk! Telkens hebben we drie kindjes geroepen en die konden dan eerst handen wassen en dan koekjes maken. Judith en ik hebben deze taken telkens afgewisselt. De koekjes hebben we op de bakplaten gelegd en toen de eerste plaat vol was hebben we deze meteen in de oven gedaan. Dit was echt niet een groot succes want de oven liet lang op zich wachten en toen we later gingen kijken waren een beetje zwart. De rest hebben we dan ook mee genomen naar Lynette om daar te bakken. Toen het wel erg warm begon te worden tegen het middaguur zijn we binnen gaan zitten en zijn er ook wat kindjes van de big zozo’s komen helpen. Judith had een nieuwe CD gepakt uit de kast van de K3 komt na bijna 3 maanden ook wel m’n oren uit. Stond er Paul de Leeuw op met Ik heb je lief, we hebben als twee gekken mee zitten bleren. Oh wat ga ik het nog moeilijk krijgen straks. Die kleine lieverdjes niet meer te zien.

Chris kwam ’s Middags nog naar me toe omdat de verzorgster van Kathelo er was hij vroeg aan me of ik morgen mee wilde naar Bothaville om daar zijn geboortecertificaat op te halen. Dit vroeg hij omdat ik graag Kathelo wil gaan adopteren als ik terug ben in Nederland. Je stuurt dan elke maand 15 euro naar de Stichting Kinderen van Viljoenskroon en dat geld wordt dan gebruikt voor alle kindjes. Ook krijg ik dan een maandelijks update over hoe het is met hem. Ik ben erg benieuwd hoe dat is straks. Ik ga alleen niet mee omdat dit niet veel voorstelt en waarschijnlijk ook niemand mee gaat die Engels kan.

Na de lunch hebben we de rest van de koekjes ook meegenomen. Het duurde heel lang voor de boterhammen klaar waren, in de tussentijd hebben Judith, Elsemiek en ik alle drie een kindje op onze rug gehad. Patrik viel gelijk in slaap bij Elsemiek en Lerato was nog aan het slapen, en sliep vrolijk verder bij Judith. Ik heb Kathelo op m’n rug genomen alleen dit vond hij niet zo leuk haha. Eigenlijk was hij super moe want hij had alleen een uurtje ’s ochtends geslapen. Dus heb ik hem voor op mijn buik gebonden, met een gebreid deken van de hospice. En natuurlijk moest dit op de gevoelige plaat worden gelegd want zo burgeren we nog even in , in de laatste weken. De caremothers moesten alle lachen want dat is natuurlijk geen gezicht een blanke met een donker kind op een rug. Hij kreeg nog een wortel van de keukendame maar daar was hij nou niet echt blij mee, hij wist er geen raad mee en was te slap om te kunnen bijten, ik heb geprobeerd om het op te warmen zodat het zacht werd maar dat heeft niet veel nut gehad. Later viel hij in slaap in m’n armen alleen kwam Leah aan. Hij moest medicijnen voor z’n diaree dus moest ik hem wakker maken. De taxi’s waren dit keer veel eerder of het brood was gewoon echt veel te laat want geen een kindje had z’n snee al op. Alles werd dus in de taxi opgegeten en ook onze koekjes. Er waren meer dan genoeg voor alle kindjes! Zeker een succes voor de volgende keer.
Terug naar huis hebben heerlijk genoten van de zon, super als het zo de laatste week nog even is dan kunnen we nog extra genieten!

Dinsdag 16 april 2013
Vandaag maar een rustig dagje op de hospice, alle kleintjes moesten vandaag in bad. Toen ik Kathelo in bad had gedaan ging ik op een stoel zitten om hem af te drogen dit omdat de aankleedkussens bezet waren. Door dat hij op schoot zat of half lag viel hij bijna in slaap, snel kreeg ik een luier toegeworpen en heb hem toen een luier aangedaan en hem helemaal in dekens ingewikkeld zo in een luier in bed gelegd. Omdat kathelo meestal niet veel meer slaapt overdag maar hij dit soms echt nodig heeft konden we hem maar beter op bed leggen en zo laten slapen. De rest van de kleintjes hebben ook flesjes gekregen en in bed gedaan als ze moe waren. Daarna hebben we een poging gedaan om een foto te maken samen met wat kinderen van alle groepen. Dit is helaas niet gelukt, hoe zou dat toch zijn gekomen haha. Vandaag was het ook weer lekker weer en heeft het zonnetje flink geschenen. Ik heb m’n teen weer opgeschaafd en dit keer hetzelfde als afgelopen zomer, voor de gene die zich nog het heerlijke beeld herinneren zal ik het maar niet herhalen. Maar kan jullie vertellen dat het er niet mooier op wordt. Ik moet nu ik hier zit wel erg uit kijken aangezien ik veel contact heb met de kinderen. ’s Middags is er niet veel bijzonders meer gebeurd, we hebben kikker en haas helemaal afgeschilderd en ik heb nog rond gelopen met Patrik op m’n rug, maar helaas ook hij viel dit keer niet inslaap, misschien heb ik toch niet die Afrikaans loop haha. ’s Avonds zijn Judith, Elsemieke en ik weer gaan sporten. Heerlijk!

Woensdag 17 april 2013
Vanochtend wakker geworden door de radio. Per ongeluk en toen viel ik direct weer in slaap. Ik heb de laatste dagen zulke rare dromen en word soms helemaal niet uitgerust wakker. Maar goed vandaag weer een beetje haasten en lekker in het zonnetje naar het hospice gelopen. Waar we aankwamen, we liepen bij de big zozo’s naar binnen waar Dayenne ons er aan herrinerde dat Kathelo aan de deur stond te wachten. Met z’n duim in z’n mond, dus Judith gaf hem een aai over z’n wang en hij viel gewoon om. Het valt op dat hij de laatste weken zo slap is geworden. Nog slapper dan hij was. Ik denk dat dit ook komt omdat er de laatste tijd geen medicijnen meer zijn. We hebben dit al meerdere malen bij de zusters aangegeven. Maar telkens wordt er verteld dat de medicijnen komen. Nu hebben we paar dagen terug Willie er over gemaild omdat we dit wel belangrijk vinden, er word hopelijk snel wat aangedaan. ’s Ochtends heb ik weer eten gegeven aan Pusseletsoe en Kathelo, het zijn tegenwoordig dezelfde kindjes en vooral omdat ze zelf naar me toe komen. Pusseletsoe begin steeds meer een verwend kindje te worden. Afgelopen week hebben we ook haar moeder en vader gezien in het township deze vertelde dat ze in het weekend dus bij hun is. En door de weeks bij haar Opa en Oma omdat haar ouders onregelmatig werken. Dit betekent dus ook dat ze alle aandacht krijgt wanneer ze thuis is in beide huizen. We zijn nu al twee keer bij haar geweest en telkens stond ze met een melkfles te dansen in de kamer. Dat is ook echt schattig om te zien. Na het ontbijt heb weer wat ballonnen op geblazen, voor alle kinderen van de small zozo’s en big zozo’s er ligt namelijk op de kamer van Lynette nog een hele zak van 100 ballonnen. Doordat ik ongeveer 25 ballonnen heb opgeblazen als het er niet meer zijn, had ik mijn vinger opgehaald waardoor ik het dus vandaag maar had laten zitten bij die twee groepen. Morgen is de daycare aan de beurt. Toen dat klaar was dacht ik neem ze mee naar buiten alleen door dat ze al die ballonnen meenamen en het waaide was dat ook niet echt een succes. Ik ben toen maar gaan kleuren met ze. Rond een uur of 11 zijn we opnieuw een foto gaan maken dit keer gelukt! Toen ik terug kwam moest Tsjapo nog in bad. Vorige week heb ik dat dus met hem voor het eerst gedaan. En dit keer wat Maria een caremother er weer ik had haar dus nu verteld dat hij niet ging huilen en ze geloofde me niet. Toen ik Tsjapo ging uitkleden en het bad leeg liet lopen kwam Pusseletsoe ook de badkamer binnen gelopen. Ze was er gister niet dus ik vroeg aan Sofia of ze ook in bad mocht worden gedaan. En dat kon, dus Pusseletsoe uitgekleed en beide stonden ze te springen aan het bad. Dit was dus al totaal anders dan vorige week. Het water aangezet en de stop er in en beide in bad. Tsjapo vond het leuk om dit keer met de kranen te spelen, het viel me dus op dat hij water helemaal niet eng vind, het was waarschijnlijk de manier waarop ze met hem om gingen als hij in bad moest. Ik heb ze denk ik 15 minuten laten spelen en ondertussen gewassen. Beide lieten ze het toe dat ik hun haar wasten. Toen het tijd was om te gaan eten heb ik snel de stop eruit gehaald en het water laten weg lopen. Toen Pusseletsoe door had dat ik Tsjapo uit bad ging halen zetten ze het op een huilen, dit was dus niet het plan volgens haar. Nadat Tsjapo was afgespoeld en voor het bad stond met een handdoek om zich heen gedraaid heb ik hetzelfde gedaan met Pusseletsoe. Alleen werd dit niet zo op prijs gesteld. Toen ik haar in een handdoek had gedraaid en op de grond had gezet. Waar trouwens ook nog een kleed lag zodat de kinderen niet uitgleden. Heeft ze zich uit boosheid daar neer gegooid. Ik heb haar maar laten huilen en ben Tsjapo gaan insmeren met Zwitzal, toen ze dit zag wilde ze ook wel en was het huilen snel over. Ik heb haar wat in haar handjes gegeven zodat ze zich kon insmeren. Tsjapo ingesmeerd en een luier aangedaan. Toen Pusseletsoe geholpen ook dit werd niet op prijs gesteld, dus begon ze weer met huilen. Het is echt een draak maar heb het niet opgegeven, haar in alle mogelijke bochten gewrongen om een luier aan te krijgen maar het was me gelukt. Snel aangekleed zodat ze konden gaan eten. Na de lunch hebben we gepraat met Chris over het soep en het brood, omdat we al wat hadden besteld bij Pick ’n Pay moesten we nog overleggen wat we voor de soep gingen doen. Hij vertelde ons dat hij sowieso vrijdag naar het township wil gaan, maar omdat wij hadden gerekend op 10 tot 12 gezinnen hadden we dus daarvoor genoeg brood besteld. Alleen vandaag vertelde Chris ons dat het 20 gezinnen zijn, de ingrediënten voor de soep heeft hij grotendeels op de hospice en ook kan er extra brood worden gemaakt. Ik heb super veel zin om dit te doen, en heb ook gevraagd of we morgen een lijst mogen zien van alle mensen waar we langs gaan. Ook hebben we gelijk gevraagd voor het springkussen wat we willen gaan bestellen voor ons afscheidsfeestje, dit zou Thea bestellen dus hoeven wij ons geen zorgen om te maken. Toen was het al zo weer tijd voor de taxi’s, snel nog de overgebleven koekjes uitgedeeld en door gegaan met de muurschildering. Kikker en Haas zijn af alleen wilde we nog een quote erboven zetten. Iets wat er bij hoorden, voor de kindjes maar ook voor onze tijd daar. Gisteravond heb ik heel wat opgezocht alleen niets meteen pakkends gevonden. Totdat Judith’s moeder sms’te en een pakkende tekst had: Voor altijd vrienden. Maar ja tegen de tijd dat we bij de hospice waren en dehele dag voorbij vloog hadden we niet eens opgeschreven wat het nu werkelijk was. Dus nu staat er: Vrienden voor altijd, Friends Forever en Metswalle ka mehla (zutu). Het slaat nu eigenlijk niet alleen op Kikker en Haas die altijd vrienden zijn, maar ook de kindjes voor elkaar en wij met de kindjes. Maar misschien zelf wel voor Judith en mij. Vrienden voor altijd, voor altijd vrienden.

Donderdag 18 april 2013

Helaas regen dit keer, Abrie had ons al verteld dat het slechter weer zou worden van de week. Dus ja dit was te verwachten. Alleen nam dat nog niet de stank weg die op onze kamer hing. Gelukkig was het al wel vele malen minder dan gisteravond. We zijn wat vroeger weggegaan dan anders omdat we de broden gingen ophalen bij Pick ’n Pay hadden besteld. Maar helaas ook deze waren er nog niet, dus hebben we ze al vast betaald en zouden ze in de loop van de dag worden afgeleverd op de hospice. Toen we aankwamen op de hospice was de lucht echt al donker aan het worden en het zag er niet naar uit dat het nog lang droog zou blijven. Kindjes zaten al aan tafel en we hadden het ontbijt snel gegeven. Nontombe van de small zozo’s was er gister niet terwijl haar zusje Kenegwe wel op de daycare was, vandaag was ze er wel alleen heel erg ziek. Ze was enorm verkouden en ademde alleen door haar mond. Ook haar oogjes waren helemaal dik en ontstoken, ze heeft Leah aparte medicijnen gekregen en deze moet ze mee naar huis meenemen. Ik wilde toen gaan beginnen om wat kleurplaten te kopiëren en uit te knippen voor de kindjes. Alleen werd ik tegen gehouden door Sofia. Ze wilde samen met de kinderen gaan tekenen op de krijtbordjes, ik moest alle namen opschrijven. Geen probleem want zo kon ik ook weer namen oefenen. Dus op elk bord de naam van het kindje en de leeftijd, waar dus niets van klopte als ik naar Sofia moest luisteren. Ik wilde graag door omdat ik nog wel wat moest knippen dus heb maar snel gedaan wat ze zij. Judith was ondertussen de tekst verder aan overtrekken met een zwarte stift. Want deze moest vandaag af! Toen ben ik kleurplaten gaan kopiëren voor twee groepen. Hier ben ik wel een tijdje mee bezig geweest en daarna ben ik begonnen met uitknippen. Af en toe liep ik door de groepen heen om het een en ander te pakken. Zo kwam ik tegen het middageten op de small zozo’s en toen zag ik dat Leah de nagels aan het knippen was, dit vond ik eerst heel goed. Ik heb het namelijk nog niet gezien in al die tijd dat ik hier was. Alleen Lerato waarvan ze de nageltjes aan het knippen was, was alleen maar het huilen. Ik snapte het niet maar toen ik haar oppakte toen ze klaar was zag ik dat haar vingertje helemaal bloede de nageltjes werden namelijk veel te kort afgeknipt. Echt heel zielig dus. Ik heb haar meegenomen waar ik stond te knippen en heb haar met een boekje bij me gezet tot ze een beetje rustig werd. Ook Nontombe liep tussen de Big zozo’s en was alleen maar aan het huilen haar heb ik ook bij me neergezet met een boekje. Zo werden ze een beetje rustig en konden ze later terug naar hun eigen groep. Tegen het middag eten was ik nog niet klaar maar heb ik het even opzij gelegd. Toen alle kindjes eten hadden gekregen werden we naar huis gebracht door Abrie omdat het nog steeds regende. Ook werden we weer om 2uur opgehaald. De middag ging weer heel snel, de laptop meegnomen om het laatste op de muur te projecteren, onze namen natuurlijk haha. De kindjes hebben vandaag de hele dag buiten gezeten. Je merkt wel dat ze dan na zo’n dag helemaal op zijn. Dus toen de taxi’s kwamen was het ook wel weer goed geweest. We hebben de laatste hand gelegd aan de muur die nu goed af is! En zijn toen naar huis gegaan. Vanmiddag en vanavond heb ik alle kleurplaten die ik had uitgeknipt en opgeplakt. Een lijstje gemaakt van alle namen die ik nodig heb en misschien op tijd gaan slapen, als ik moe genoeg ben.

Vrijdag 19 april 2013

Vandaag begon de dag weer met regen regen en nog eens regen. Dus onder het parapluutje van ons juutje gingen we naar de hospice toe. Een rustig dagje beloofde het te worden want het als het dus zo regent als vandaag dan komen er niet veel kinderen werd ons verteld. En dit was ook zo, niet dat er nu maar 5 per groep zaten maar toch zeker wel een stuk van 20 tot 25 kinderen waren er vandaag niet. Ook begrijpelijk want wie gaat er nou door de regen soms wel een halfuur door de modder lopen om het kind in de taxi te zetten. Toch vond Chris dit raar, wetende dat er veel kinderen geen eten krijgen thuis en dit wel op de hospice. Na het ontbijt ben ik verder gegaan met de tekening, kopiëren en opplakken, met de small zozo’s die er al waren heb ik de kleurplaten laten vingerverven. Heel leuk om te zien hoe ze er van kunnen genieten, er was maar een die de verf eng vond. Ook hebben we die dag midden op de groep een tafel neergezet die we met papier erop geplakt daar hebben we krijtjes bijgelegd zodat ze allemaal konden kleuren als ze daar zin in hadden, ze hoefden zich alleen maar aan de tafel op te trekken of eraan te gaan staan. Dit was ook heel leuk om te zien, zo konden zelfs de allerkleinste ongezien kleuren, natuurlijk zat er wel een caremother bij en waren de krijtjes groot genoeg om niet door te slikken. Want ze wonder boven wonder ook weinig in hun mond stopten. Tegen het middag eten kwam Judith op het idee om eens een andere CD op te zetten, want Paul de Leeuw, Frank Boeijen en VOF de kunst kwamen onder tussen onze oren uit. Dus ze dacht ik zet even een leuke kindercd op, zo beloofd de hoes. Maar niets was minder uit de speakers klonk: We no speak americano! De kindjes gingen helemaal los en hebben wel meer dan drie kwartier staan dansen, zo grappig om te zien. En eigenlijk ook wel weer leuk om een beetje muziek te horen die wij ook leuk vinden. Toen kwam het middag eten al weer heel snel, het was een heerlijke ochtend en is ontzettend snel gegaan, we zijn weer terug gelopen in de regen. Wat gegeten en weer terug om 2uur want we gaan naar het township. Om half 3 zijn we vertrokken, de soep en brood in de achterbak moesten we toch nog langs Pick ’n Pay. We hadden namelijk broden besteld voor donderdag maar die waren dus niet afgeleverd, that’s africa people! Ja daar moeten we dan maar mee omgaan, dus snel langs gegaan en hebben we toch nog met het bonnetje de broden kunnen krijgen. Dus met 6 broden en de rest gemaakt door de keuken konden we dan toch weg. Er stonden twee grote emmers. Samen was het denk ik wel meer dan 30 liter. Het regende al de hele dag maar toen we in het township aankwamen begon het steeds en steeds meer te regen. Chris had een lijstje gemaakt met alle kinderen er op. Ik ben voorin gaan zitten en Judith achterin en zo hebben we samen geholpen de huizen te zoeken. Het township bestaat allemaal uit verschillende delen, zo zijn er oude en nieuwe maar ook goede en minder goede gezinnen. Chris heeft zelf in het township gewoond en weet er heel veel van met hem konden we dus niet verdwalen.

We begonnen bij de drie kinderen die als jong wees waren, ik wist niet eens meer hoe ze er uitzagen maar de vrouw, want zo kwam ze over kwam me toch wel bekend voor. Later in de auto vroeg ik aan Chris hoe ze met de achternaam heten, dan kon ik ze afstrepen. Maar ze stonden er niet op, dus vroeg Chris of ik wel wist wie het waren, nee zei ik. Het waren dus die drie kinderen, maar omdat het zo hard regende was het snel een bak vol gieten en brood geven en dan konden ze gaan. Ik waarschuw nu al vast de mensen die niet van lange verhalen lezen houden. Dit wordt er namelijk een want ik vind het leuk om jullie te vertellen waar we allemaal zijn geweest en wat me zo veel heeft gedaan. Na de drie kinderen die trouwens Chonyswa heten met hun achternaam gingen we naar Monoto Lebohang, hij was vandaag niet op de hospice en ook hier kwam alleen de moeder even snel soep halen en brood. We zijn ook eerst langs de kinderen geweest die de dag niet op de hospice waren. Zo zijn we hierna Nontombe en Keneuwe geweest, dit zijn zusjes en wonen in een pleeghuis. De pleegmoeder was zo ontzettend blij met de soep, ze kreeg dr glimlach niet meer van dr gezicht. Ook Keneuwe was blij om ons te zien, Nontombe sliep dus die hebben we niet gezien. Hierna zijn we ook naar twee zusjes geweest, Karabo en Karabeatswe Phika de tweeling, ook stond alles blank. Toen we nog even wilde gaan kijken bij de twee stond Karabo huilde bij de deur voor haar moeder, Chris vertelde ons later in de auto dat hij niet snapte waarom niet sommige ouder hun kinderen gewoon naar de hospice brengen ook al regent het zo. Zij kregen namelijk niet veel eten thuis of misschien wel helemaal niet en op de hospice is er altijd eten voor kindjes. Aangekomen bij Nyakallo Moholobolani , wisten we eerst niet wie het was. Uiteindelijk bleek het een jongetje van de Daycare groep te zijn, hij werd verlegen toen we binnen kwamen maar z’n Oma was blij om ons te zien, hij heeft naast de soep en het brood ook een tol van me gekregen en van Judith een onderbroekje. Snel door naar de volgende want we moesten echt doorpakken. We hebben een stuk of 25 kinderen al op een lijst en dat allemaal voor het donker werd. Ook omdat het zo regende wist Chris niet zeker of we wel overal konden komen. Toen we bij Lefafa Junior aankwamen kwam de moeder van hem naar buiten, ze heeft de hele tijd niets gezegd nog niet eens een bedankt. Het was heel raar om dit mee te maken omdat we dit alleen maar doen om de mensen te helpen. Chris vond dit ook heel vervelend en zei dat de vrouw ook echt problemen had, gelukkig stond Lefafa wel in de deuropening nog te zwaaien dit maakte het een stuk beter al. Toen we naar het volgende huis wilde rijden kwamen we langs Cecilia, dit is het kindje wat Roos en Willie hebben geadopteerd. We waren helemaal vergeten om haar op de lijst te zetten maar gelukkig konden we stoppen en hebben we leuk een foto gemaakt met haar. Deze gaan we snel naar Willie sturen. Ook woonden Lerato in de buurt dus zijn we gelijk daar nog even langs gegaan om soep te brengen. Lerato woont achter een kroeg en is niet de enige die in een best gevaarlijke buurt woont. Het is namelijk veel niet veilig in de buurt van winkels en kroegen omdat daar veel gevechten en ruzie’s ontstaan. Veelal omdat er weinig geld is en mensen veel proberen te stelen. In dezelfde straat woonden ook nog Boichoko Khwane nog een jongetje van de Daycare, hij liep op z’n sokken naar buiten met z’n schoenen in z’n handen. Dus ik dacht dan ga ik snel hem even helpen in het huis stonden allemaal oudere mensen en verschillende mannen die waarschijnlijk daar niet hoorden. Toen ik ook naar binnen liep waar ik zeker niet met open armen werd ontvangen rook het enorm naar wiet, wat ze hier trouwens Daga noemen. Ik ben maar weer snel naar de auto gegaan. Chris vond het ook daar naar wiet ruiken en ik vertelde hem dat, terwijl ik dat dus vertelde kwam er een man uit het huis gelopen met nog een klein kind. Het is hier blijkbaar allemaal de normaalste zaak van de wereld om dat te doen. Verder reden we langs het huis van Kathelo van de Big zozo groep, deze stonden niet op de lijst maar Chris vertelde dat ze hier ook met een heel veel mensen in een huis woonden en allemaal van weinig geld leefden. Lucky het broertje van Kathelo was wel thuis, hij zit op ook op de school van Windows of Hope. Kathelo was weg dus die hebben we niet gezien. Veel kinderen worden meegenomen op zo’n vrijdag, vaak met verzorgers of ouders maar lang niet altijd. Door naar Rethabile Mototo, hier zijn we de laatste keer toen we het township bezoekte ook langs geweest, ze woonden hier ook met vele en konden zeker wel wat goeds gebruiken. We hebben lang niet altijd de kinderen gezien. Veel lagen te slapen of kwam het huis niet uit omdat het zo regende. Sommige straten liepen ook echt hele rivieren van water. Omdat het afvoersysteem echt lang niet geweldig is of gewoon bagger als ik het zo mag noemen. Stroomt ook gewoon alles overal naar toe. Er zitten ook hele gaten in de wegen en daar liggen dan plassen in maar je kunt niet eens zien hoe diep ze zijn. Levensgevaarlijk dus eigenlijk wat we hebben gedaan want was als we vast kwamen te zitten. De kinderen waar we tot nu toe waren geweest hadden allemaal een stenen huis. Nu we naar het volgende gedeelte in de township aan kwamen was het echt even slikken, deze kindjes leven in krotjes van golfplaten en misschien wat hout of ijzer. Bij elkaar gehouden met allerlei verschillende matrialen. Het was echt hartverscheurend om weer aan te zien en zeker met dit weer. Nu zagen we ook echt wat de realiteit was wanneer het winter begint te worden hier. Als eerste gingen we langs bij Tshiamo Moilwa, het jongetje stond te rillen van de kou en was tot op z’n onderbroek nat denk ik wel. Zo moeilijk om aan te zien en heeft echt m’n hart gebroken . Een paar huizen verder op woonden Karabo Fokane, het meisje wat ook geestelijk gehandicapt is. Ze zat helemaal ingewikkeld in dekens en het echt warm. Ze begon weer helemaal te glunderen toen ze ons zag. We hebben fijn een foto gemaakt met dr en zijn toen door gegaan. Mijn gevoel was daar nou niet dat ik welkom was, want er werd flink gelachen en gepraat. Toch ben ik blij dat we soep hebben kunnen geven zodat ze we het weekend lekker te eten had. Toen we terug in de auto zaten hebben we wat gepraat over Tshiamo, zo wil ik echt iets voor hem gaan doen want nu het nog winter moet worden en het jongetje nu al helemaal stond te rillen van de kou leek het ons een goed plan om kleren voor hem te gaan kopen. Ook in dezelfde straat maar een stukje verder stond weer een stenen huis hierin woonden tijdelijk Dineo Mahlatsi. Het meisje van de Small Zozo’s wat nog steeds niet kan lopen met een leeftijd van 2 jaar. Na Dineo zijn we door gegaan naar Pule, hier zijn we ook geweest toen we de vorige keer het township hadden bezocht. Hij woont in een huisje wat tussen een krotje en een stenen huis zit eigenlijk. Het huisje is half met stenen en andere helft weer met golfplaten. Het is echt heel klein en er slapen een stuk of 8 mensen in. Ook hier regende het weer heel hard en wisten van de vorige keer dat het best was als we niet verder dan de auto kwamen. Na Pule zijn we door gegaan naar het huis van de schoonmaakster van school. Ze wonen daar in een heel klein golfplaten huisje met wel 8 mensen. Ze heet Ayanda Cindyswa, en heeft het dus heel zwaar. Ze moet al die mensen proberen te onder houden en we weten niet hoeveel ze krijgt betaald. Ook bij haar was het dus heel goed dat we soep en brood kwamen brengen. Hierna zijn we bij Pontsho Zengele geweest, het meisje zit op daycare en is net als Anton eigenlijk te oud om daar te zitten. De laatste keer toen we daar waren was ze helemaal niet super blij om ons te zien, ook werd ze bijna uitgelachen door de andere kinderen die er om heen stonden, dit keer hebben we haar niet gezien omdat het dus zo regende. Veel riep Chris uit de auto iets van dat ze een bakka moesten meenemen. Zodat daar sop en borotho in konden doen. Hierna zijn we langs Tshapo Lebohang gegaan, de laatste keer moesten we door een andere tuin en over een prikkeldraad, daar had Chris wel van geleerd dus zijn we dit keer om gereden. Ook met dit weer was het niet te doen. Tshapo hebben we niet gezien maar ook wel fijn dat zij iets meer hebben voor het weekend. Tshapo heeft ook geen vader of moeder meer en wordt opgevangen door familieleden. Dat gaat hier Afrika ook zoveel gemakkelijker, wanneer ze ook even weg gaan of even geen zin hebben in de kinderen. Dan worden ze al geplaatst bij anderen mensen. Na Tshapo door gereden naar Katleho Makaota, dit is het jongetje wat ik ga adopteren. Ook hem heb ik een tol gegeven, eigenlijk niet geschikt voor de kinderen onder 3 jaar, maar dit kan hier. En in Nederland zal ik ook zeker niet doen. Heel kort dit keer zijn we dus binnen geweest, ook had hij weer niet veel kleren aan dus die zal hij zeker nog krijgen van me als ik terug ben in Nederland. Door naar Anton, ook hier heel snel. Z’n oma kwam naar buiten die trouwens echt super veel op hem lijkt. Dus was wel leuk om haar ook een keer te zien. Praktisch de straat uit woonden Monki Taats, eerste leek het of ze niet thuis was maar gelukkig wel. Nu hebben we ook haar een keer thuis gezien. Ze lang helemaal ingepakt in bed en kon geen kant op. Lekkere dikke muts en trui, fijn om te zien dat goed voor haar gezorgd werd. Snel een foto kunnen maken en toen door naar Thandiwe Ndzeku, alleen toen we daar aankwamen bleek het een heel groot en goed huis te zijn. Dit kwam zo omdat Chris de opdracht had gegeven aan de social workers om gezinnen uit te kiezen. Waarschijnlijk zijn er dus social workers geweest die gewoon vrienden of familie hebben opgeschreven die het eten waarschijnlijk niet eens zo zeer nodig hadden maar het nodig vonden om toch ze op te schrijven. We zijn dus door gereden en hebben aan andere gezinnen gelukkig wel genoeg kunnen geven. Toen begon het nog erger de regen en besloten we naar Lebu te gaan, Lebu is een meisje van de small Zozo’s wat bij haar vader leeft die terminaal ziek is. Haar broertje zorgt het grootste deel van de tijd voor haar omdat haar moeder veel werkt. Ze leeft ook in een heel slecht gebied. Toen we aankwamen was het huisje op slot. Dit kun je zien omdat er een slot aan de buitenkant ophangt. We baalden enorm en ook Chris vond het erg teleurstellend. Dit vooral omdat Lebu denk ik het allermeeste nodig heeft van alle kindjes van de hospice. Gelukkig toen we net weg wilde rijden kwam het broertje gaan gelopen. Hij wilde de deur wel open doen, hij vertelde ook dat Lebu’s vader en moeder naar het ziekenhuis. Omdat Lebu’s vader waarschijnlijk nog zieker was geworden. Lebu bleef bij familie een straat verderop, gelukkig konden we hier ook soep brengen en hebben we ze ook extra brood gegeven. Twee straten verder woonden ook Keketsoe, dit meisje lag gelukkig te slapen onder dikke dekens en haar oma kwam met een big smile het huis uit gelopen. Fijn dat zij ook wat extra’s hadden voor het weekend. Toen we door wilde rijden om nog een keer naar Tshiamo om nog een keer wat te geven wat was overgebleven kwamen we nog langs Thabo, hiervan hadden we al eerder een foto gemaakt onderweg maar omdat hij een muts op had konden we hem niet herkennen. De familie van Thabo wilden niet uit hun huisje komen dus ja dan konden wij ook niet veel doen. Gelukkig zijn we nog bij Tshiamo gekomen en hebben we daar de laatste broden afgeleverd. Toen we daarbinnen kwamen was er nog een baby’tje van een maand oud. Ze vertelde ons dat dit het broertje was van Tshiamo. Zo klein als het kindje was het had wel een baby van een paar dagen oud kunnen zijn in Nederland. Zo dunnetjes en klein. Maar wel lief om te zien. Gelukkig ook goed ingepakt zodat dat kindje het in ieder geval het niet koud zou krijgen.

Het was een heftige en zware dag met veel ervaringen weer.
En als klap op de vuurpijl, vanaf dit weekend slapen we op een andere kamer. Namelijk in het huis van Lynette, in onze vorige kamer heeft dus heel lang een muis gezeten en vermoedelijk heeft hij daar ook het loodje gelegd. Of het er een was of meerdere weten we niet eens. Maar de stank was onverdraaglijk. Dus nu slapen we in bedjes met elektrische dekentjes, en dan mogen jullie me een zeur vinden maar die zijn nu toch echt wel nodig want wat kan het koud zijn in Zuid-Afrika, dat had ik nooit verwacht!

Liefs en tot snel!